środa, 11 września 2019

2019 - nowe wzory druków z dziedziny BHP

Na podstawie zmian przyjętych przez Radę Ministrów dnia 28 czerwca 2018 roku, dokument: „Informacja dotycząca deregulacji obowiązku stosowania pieczęci/pieczątek przez obywateli i przedsiębiorców” Ministra Przedsiębiorczości i Technologii, wydane zostały rozporządzenia zwalniające z obowiązku stosowania pieczątek, m.in. dotyczące druków stosowanych w dziedzinie BHP.

Zmiany: zaświadczenie o ukończeniu szkolenia bhp, karta szkolenia wstępnego oraz Z-KW - karta statystyczna wypadku - nie będą musiały być potwierdzone pieczęcią pracodawcy. Zamiast pieczęci ma być samo oznaczenie pracodawcy lub podpis upoważnionej/ych osoby/osób.

Stare wzory druków mogą być używane nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2019 roku.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bibliografia:

Rozporządzenie Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 maja 2019 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie szkolenia w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy, Dz.U. z dnia 13 czerwca 2019 r., poz. 1099.

Rozporządzenie Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 14 czerwca 2019 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie statystycznej karty wypadku przy pracy, Dz.U. z dnia 4 czerwca 2019 r., poz. 1106.

https://www.portalbhp.pl/aktualnosci/bedzie-nowy-wzor-zaswiadczenia-o-ukonczeniu-szkolenia-bhp-i-karty-szkolenia-wstepnego-8677.html

https://legislacja.rcl.gov.pl/projekt/12321164/katalog/12569970#12569970

https://www.infor.pl/prawo/praca/bezpieczenstwo-pracy/2916781,Karta-szkolenia-wstepnego-i-zaswiadczenie-o-ukonczeniu-szkolenia-bhp-nowe-wzory.html

Kod QR do tego wpisu

 

 

 

 

 

 

Strona
Ten link przenosi na górę strony

Wzór ogólnej instrukcji przeciwpożarowej

Przykładowa treść instrukcji przeciwpożarowej

1. Właściciel, zarządca lub użytkownik budynku lub terenu, a także osoby fizyczne, prawne, organizacje i instytucje obowiązane są zabezpieczyć użytkowane środowisko, budynek, obiekt lub teren przed zagrożeniem pożarowym i ponoszą odpowiedzialność za naruszenie przepisów przeciwpożarowych.

2. Osoby i podmioty wymienione w pkt. 1 obowiązane są zaznajomić pracowników z przepisami przeciwpożarowymi, a w szczególności z:

 a) instrukcją bezpieczeństwa pożarowego,

b) instrukcją technologiczno-ruchową,

c) sposobami alarmowania na wypadek pożaru,

d) z rozmieszczeniem i obsługą urządzeń przeciwpożarowych i gaśnic,

e) przewidzianymi sposobami ewakuacji ludzi i mienia na wypadek powstania pożaru oraz postępowania do czasu przybycia jednostek ratowniczo-gaśniczych.

3. Na terenie obiektu każda osoba obowiązana jest przestrzegać przepisy przeciwpożarowe, co w szczególności wiąże się z zakazem:

a) używania otwartego ognia i palenia tytoniu w miejscach gdzie jest to zabronione, np. w strefie zagrożenia wybuchem,

b) garażowania pojazdów silnikowych w obiektach i pomieszczeniach nie przeznaczonych do tego celu, jeżeli nie opróżniono zbiornika pojazdu i nie odłączono na stałe zasilania akumulatorowego pojazdu,

c) rozpalania ognisk lub wysypywania gorącego popiołu i żużla, w miejscu umożliwiającym zapalenie się materiałów palnych albo sąsiednich obiektów oraz w mniejszej odległości od tych obiektów niż 10 m,

d) przechowywania materiałów palnych oraz stosowania elementów wystroju i wyposażenia wnętrz z materiałów palnych w odległości mniejszej niż 50 cm od:

-urządzeń i instalacji, których powierzchnie mogą nagrzewać się do temperatury przekraczającej 100ºC,

-linii kablowych o napięciu powyżej 1 kV, przewodów uziemiających oraz przewodów odprowadzających instalacji piorunochronnej, oraz czynnych rozdzielnic prądu elektrycznego przewodów elektrycznych siłowych i gniazd wtykowych siłowych o napięciu powyżej 400 V,

e) użytkowania elektrycznych urządzeń grzewczych (piecyki, kuchenki, podgrzewacze) ustawionych bezpośrednio na podłożu palnym, z wyjątkiem urządzeń eksploatowanych zgodnie z warunkami określonymi przez producenta,

f) stosowanie na osłony punktów świetlnych materiałów palnych, z wyjątkiem materiałów trudno zapalnych i niezapalnych, jeżeli zostaną umieszczone w odległości co najmniej 5 cm od żarówki,

g) instalowanie opraw oświetleniowych oraz osprzętu instalacji elektrycznych jak: wyłączniki, przełączniki, gniazda wtyczkowe, bezpośrednio na podłożu palnym, jeżeli ich konstrukcja nie zabezpiecza podłoża przed zapaleniem,

h) naprawy bezpieczników energii elektrycznej,

i) użytkowania instalacji, urządzeń i narzędzi niesprawnych technicznie lub w sposób niezgodny z przeznaczeniem albo warunkami określonymi przez producenta, jeżeli może się to przyczynić do powstania pożaru, wybuchu lub rozpowszechnienia ognia,

j) składowania materiałów palnych na drogach komunikacji ogólnej służących ewakuacji lub umieszczenia przedmiotów na tych drogach w sposób zmniejszający ich szerokość albo wysokość poniżej wymaganych wartości,

k) zamykania drzwi ewakuacyjnych w sposób uniemożliwiający ich natychmiastowe użycie,

l) ograniczenia dostępu do:

-gaśnic i urządzeń przeciwpożarowych takich jak: stałe i półstałe urządzenia gaśnicze i zabezpieczające, urządzenia wchodzące w skład systemu sygnalizacji oświetlenia ewakuacyjnego, hydranty, zawory hydrantowe, urządzenia oddymiające oraz drzwi i bramy przeciwpożarowe, o ile są wyposażone w systemy sterowania,

-przeciwwybuchowych urządzeń odciążających,

-źródeł wody do celów przeciwpożarowych,

-urządzeń uruchamiających i sterujących instalacjami gaśniczymi,

-wyjść ewakuacyjnych,

-wyłączników i tablic rozdzielczych prądu elektrycznego oraz kurków głównych instalacji gazowej,

-gaśnic,

ł) składowania na stanowisku pracy materiałów w ilości przekraczającej dobowe zapotrzebowanie lub produkcję,

m) przechowywanie w pomieszczeniach piwnicznych, na poddaszach i strychach, w obrębie klatek schodowych i korytarzy oraz w innych pomieszczeniach ogólnie dostępnych, jak również na tarasach, balkonach i loggiach, materiałów niebezpiecznych pożarowo, takich jak: gazy palne o temperaturze zapłonu poniżej 55ºC, materiały wytwarzające w zetknięciu z wodą gazy palne, materiały zapalające się samorzutnie na powietrzu, materiały wybuchowe i pirotechniczne, materiały ulegające samorzutnemu rozkładowi lub polimeryzacji oraz materiały mające skłonność do samozapalenia,

n) używania gaśnic i urządzeń przeciwpożarowych niezgodnie z ich przeznaczeniem.

4. W przypadku stwierdzenia jakichkolwiek nieprawidłowości bądź zagrożenia pożarem powiadomić przełożonych i służby interwencyjne.

Telefon alarmowy Państwowej Straży Pożarnej 998

Sankcje karne: osoby i pracownicy nie przestrzegający przepisów przeciwpożarowych podlegają sankcjom kodeksu karnego i kodeksu wykroczeń.

Niniejszy wzór instrukcji przeciwpożarowej jest zgodny z wymaganiami Ustawy z 24.08.1991 r. o ochronie przeciwpożarowej (Dz.U. z 2002 r. Nr 147 poz. 1229 ze zmianami) oraz § 4.2 Rozporządzeniem Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 21 kwietnia 2006 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów (Dz.U. nr 80, poz. 563).

Bibliografia

Dz.U. 2006, nr 156, poz. 1118

Dz.U. 2002, nr 147, poz. 1229

Dz.U. 2006, nr 96, poz. 667

Dz.U. 2002, nr 75, poz. 690

Dz.U. 2006, nr 80, poz. 563

Dz.U. 2003, nr 121, poz. 1139

Dz.U. 2003, nr 121, poz. 1137

Dz.U. 2004, nr 249, poz. 2497

PN-N-01256-5.1998

PN-92/N-01256.01

Kod QR do tego wpisu

 

 

 

 

 

 

Strona
Ten link przenosi na górę strony

Pożar a ogień, czy są to pojęcia tożsame i jednoznacznie określone?

Pojęcia takie jak: żar, płomień, ogień, palenie, pożoga czy późniejszy pożar znane były ludzkości od dawna, na pierwsze użycie ognia przez człowieka wskazują ślady w grocie L’Escale Bouches-du-Rhône sprzed ok. 650 tys. lat p.n.e., zaś najstarsze palenisko odkryto na Węgrzech w Vertesszollos (ok. 450 tys. lat p.n.e.).

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Słowo „pożar” jako takie wywodzi się od staropolskiego rzeczownika „pożega”, który pochodzi od czasownika „żec” oznaczającego „palić się”. W Słowniku etymologicznym języka polskiego A. Brücknera można znaleźć wyjaśnienie czasownika „żec”, które ma swój rodowód w prasłowiańskim „gegę”, i we wcześniejszej jego formie „degę”, znaczącej to samo, co „palę”.

Poniżej podaję inne zaczerpnięte z literatury ciekawsze definicje słów pożar i ogień, które uwarunkowane są celem oraz obszarem w jakich mają być zastosowane.

1) pożar, czyli „pożega – ogień wielki pożerający wszystko to, cokolwiek mu się tylko z natury swej oprzeć nie może, pali, pożera, niszczy” (Groicki B., 1559),

2) „ogień ogarniający dużą przestrzeń”, zaś „pożoga to żar, wielki ogień szerzący się, wielki pożar” (Doroszewski W., 1964),

3) pożar to „niekontrolowany proces spalania w miejscu do tego celu nieprzeznaczonym” (Zagórski J.P., 1990),

4) „pożar to niekontrolowany proces palenia się dóbr materialnych w miejscu do tego celu nieprzeznaczonym powodujący straty i wymagający zorganizowanej akcji dla jego likwidacji”, „zjawisko gospodarczo szkodliwe, niszczące ogólnonarodowe, społeczne i indywidualne oraz osobiste mienie ludności”, „nie każdy przypadek zapalenia się materiału jest pożarem…” (Borowski P., 1974),

5) „pożar to żywiołowy proces spalania, nieuzasadniony społecznie i wyrządzający szkody” (Borowski P., Pawłowski F., 1981),

6) „proces spalania wymagający interwencji człowieka w celu zlikwidowania zagrożenia dla życia i zdrowia ludzi oraz mienia w znacznych rozmiarach” (Mazurek A., 1988),

7) „pożar to efekt cieplny zaistnienia różnorodnych przemian chemicznych i zjawisk fizycznych w określonym układzie termodynamicznym, powodujący zmiany stanu termodynamicznego tego układu. Pożar powstaje, gdy istnieje przestrzenna i czasowa współzależność czynników warunkujących jego powstanie, tzn. jest chemiczną reakcją spalania, która przebiega względnie wolno i w dłuższym okresie. Pożar ma wielorakie działanie niszczące: niszczenie konstrukcji obiektów, spalanie materiałów lub ich niszczenie przez strumień ciepła generowany w różnych fazach jego rozwoju. Ponadto może oddziaływać na ludzi zarówno przez bezpośrednie oddziaływanie płomienia na człowieka, jak i termiczną radiację, względnie przez toksyczne oddziaływanie produktów rozkładu termicznego i spalania” (Pofit-Szczepańska M., 1996),

8) Wolanin J. (1989) zebrał szereg innych definicji pożaru:

a) pożar to samorzutne niekontrolowane rozprzestrzenianie się ognia powodujące straty,

b) pożar to palenie się budynków, lasów itp., ogień ogarniający dużą przestrzeń,

c) pożar to ogień powstały nie w specjalnie przeznaczonym miejscu albo rozprzestrzeniający się poza granice takiego miejsca, który wyrządza straty materialne,

d) pożar to palenie się jednego lub kilku obiektów (budynków, urządzeń, zakładów przemysłowych, zbiorników, lasów),

e) pożar to niszczące, żywiołowe działanie ognia wymagające jego likwidacji,

f) pożar to żywiołowe działanie ognia powodujące niszczenie dóbr materialnych oraz zagrożenie życia ludzi i zwierząt,

g) pożar to spalanie, które powoduje niepożyteczne i bezpowrotne niszczenie lub uszkodzenie dobra materialnego oraz zagrożenie życia i zdrowia ludzkiego,

h) pożar – niekontrolowane działanie ognia powodujące straty ludzkie lub materialne,

i) pożar to niszczące działanie ognia w miejscu do tego nieprzewidzianym i nieprzystosowanym, wymagające jego likwidacji,

j) pożar jest to niezamierzony proces palenia się użytecznych dóbr materialnych powodujący straty w majątku narodowym i wymagający zorganizowanej działalności mającej na celu likwidację powstałych zjawisk,

k) pożar to spalanie nieuzasadnione społecznie wyrządzające szkody.

l) zbiór procesów fizykochemicznych towarzyszących spalaniu w wybranym układzie termodynamicznym i powodujących określone zmiany stanu tego układu.

 8. W PN-ISO 8421-1:1997 jest zapisane, że pożar to: „spalanie o niekontrolowanym przebiegu w czasie i przestrzeni”, a ogień to: „proces spalania charakteryzujący się emisją cieplną, któremu towarzyszy dym i/lub płomień”

9. Pożar to: „samorzutne, niekontrolowane rozprzestrzenianie się ognia powodujące straty materialne” (Frankowski W., Zaleski B., 2014), 

Obecnie najbardziej rozpowszechnioną krótszą definicją pożaru/ognia jest: „to niekontrolowany proces spalania w miejscu do tego nieprzeznaczonym” lub dłuższą: „pożar  to zagrożenie, jakie powoduje niekontrolowany ogień, który rozwija się żywiołowo, niszcząc wszystko, co napotka na swojej drodze. Powodując przy tym urazy fizyczne i psychiczne u ludzi czy nawet prowadząc do ich śmierci. Jest zjawiskiem o dynamicznym charakterze, do opanowania którego nierzadko potrzebne są profesjonalne służby ratownicze”.

W dzisiejszych czasach nauka wyjaśniła już chemiczne i fizyczne właściwości palenia i procesów jego rozwoju. Natomiast istota pożarów na gruncie ustawodawstwa karnego jest wciąż niejednoznaczna.

Współcześnie pojęcie pożaru na gruncie orzecznictwa sądowego rozumiane jest jako ogień rozprzestrzeniający się z siłą żywiołową. Jest to więc ogień o wielkim zasięgu, który zagraża życiu lub zdrowiu wielu osób (zazwyczaj jest to interpretowane jako powyżej 6 osób) albo mieniu w wielkich rozmiarach (duże obiekty, budynki lub kilka budynków). Pojęcie pożaru w ujęciu Kodeksu karnego obejmuje w zasadzie rozprzestrzenienie się ognia na kilka obiektów (budowle, składy materiałowe, las) albo nawet jeden obiekt, ale o wielkich rozmiarach (np. blok mieszkalny).

Sprawca pożaru spełniającego kryteria określone w art. 163 § 1 kk. podlega karze pozbawienia wolności w wymiarze:

-od roku do lat 10 – w przypadku działania umyślnego,

-od 3 miesięcy do lat 5 – w przypadku nieumyślności czynu.

Jeżeli sprowadza bezpośrednie niebezpieczeństwo wystąpienia zdarzenia określonego w art. 163 § 1 kk., sprawca podlega karze pozbawienia wolności w wymiarze:

-od 6 miesięcy do lat 8 – w przypadku działania umyślnego,

-do lat 3 – w przypadku działania nieumyślnego.

Pożarem nie jest spalenie się niewielkiego obiektu lub rzeczy, chociażby wielkiej wartości (cennych dokumentów, pieniędzy, aparatury itd.), jeżeli ma to miejsce w warunkach, w których ogień nie może się rozprzestrzenić. W takiej sytuacji sprawca może odpowiadać na podstawie art. 288 § 1 kk. (zniszczenie mienia przez podpalenie) i podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5 lub w wypadku spraw mniejszej wagi – podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo jej pozbawienia do jednego roku (Marek A., 2000).

Pożar na podstawie przepisów o ochronie przeciwpożarowej.

W lutym 2011 r. weszło w życie Rozporządzenie w sprawie szczegółowych zasad organizacji krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego (Dz. U. z 2011 r., nr 46, poz. 239). W roku 2012 na podstawie decyzji Komendanta Głównego PSP zatwierdzone zostały Zasady ewidencjonowania zdarzeń w zmodernizowanym systemie wspomagania decyzji – ST. W dokumencie tym, w rozdziale III Zasady sporządzania informacji ze zdarzenia, w punkcie 4.1 podano obecnie obowiązującą definicję pożaru, która zasadniczo nie odbiega od definicji z poprzedniego rozporządzenia z roku 1999. W wymienionych Zasadach pożar to „niekontrolowany proces palenia w miejscu do tego nieprzeznaczonym”.

Zdarzenia pożarowe pod względem wielkości w ww. Zasadach pogrupowano jako:

a) pożar mały (P/M) – występuje, jeśli w jego wyniku zostały spalone lub zniszczone:

-obiekty lub ich części, ruchomości, składowiska materiałów, maszyny, urządzenia, surowce, paliwa itd. o powierzchni do 70 m2 lub objętości do 350 m3,

-lasy, uprawy, trawy, torfowiska i nieużytki, o powierzchni nie większej niż 1 ha;

b) pożar średni (P/Ś) – występuje, jeśli w jego wyniku zostały spalone lub zniszczone:

-obiekty lub ich części, ruchomości, składowiska materiałów, maszyny, urządzenia, surowce, paliwa itp. o powierzchni od 71 do 300 m2 lub objętości od 351 do 1500 m3,

-lasy, uprawy, trawy, torfowiska i nieużytki, o powierzchni powyżej 1 ha i nie większej niż 10 ha;

c) pożar duży (P/D) – występuje, jeśli w jego wyniku zostały spalone lub zniszczone:

-obiekty lub ich części, ruchomości, składowiska materiałów, maszyny, urządzenia, surowce, paliwa itp. o powierzchni od 301 do 1000 m2 lub objętości od 1501 do 5000 m3,

-lasy, uprawy, trawy, torfowiska i nieużytki o powierzchni powyżej 10 ha i nie większej niż 100 ha;

d) pożar bardzo duży (P/BD) – występuje, jeśli w jego wyniku spalone lub zniszczone powierzchnie lub objętości przekraczają wartości podane dla pożaru dużego.

Przy ustaleniu wielkości pożarów, w stosunku do których nie można zastosować wymienionych kryteriów, w szczególności w przypadku pożarów odwiertów naftowych, rurociągów gazowych, paliwowych, urządzeń technologicznych poza budynkami, należy zgodnie z Zasadami przyjmować następujące kryteria wielkości:

pożar mały – jeżeli jednocześnie podawano do 4 prądów gaśniczych*,

pożar średni – jeżeli jednocześnie podawano 5-12 prądów gaśniczych,

pożar duży – jeżeli jednocześnie podawano 13-36 prądów gaśniczych,

pożar bardzo duży – jeżeli jednocześnie podawano powyżej 36 prądów gaśniczych.

*Prąd gaśniczy – prąd środka gaśniczego o określonym kształcie, ciśnieniu i prędkości wypływu oraz o odpowiednim zasięgu rzutu, wytwarzany za pomocą sprzętu przewidzianego do dostarczania środków gaśniczych do pożaru. W zależności od środka gaśniczego rozróżnia się prądy gaśnicze: wodne, pianowe, proszkowe, śniegowe, a w zależności od konstrukcji sprzętu do podawania środka gaśniczego: prąd gaśniczy kroplisty, prąd gaśniczy mgłowy, prąd gaśniczy zwarty (Zagórski J.P., 1990, Mały słownik pożarniczy, Warszawa: Instytut Wydawniczy Związków Zawodowych).

Problemy z interpretacją pojęcia pożar powodują, że w Polsce jednym z najczęściej zadawanych pytań biegłym występującym w sprawach sądowych o pożary jest: „Czy dane zdarzenie było pożarem?”. Można by sądzić, że skoro się paliło, a ugaszenie ognia wymagało udziału jednostek straży pożarnej, to odpowiedź na tak zadane pytanie wydawałoby się być oczywista i jednoznaczna. Jednak w świetle obowiązującego w Polsce prawa powyższe pytanie ma jak najbardziej sens, ponieważ nie każde zdarzenie, w którym doszło do niekontrolowanego spalania w miejscu do tego nieprzeznaczonym, jest w rozumieniu prawa karnego pożarem.

Za Borowski P. (1974) Dochodzenie pożarowe. Zagadnienia wybrane, Warszawa: Wydawnictwo Arkady – „Nie każdy proces palenia się jest pożarem. Występują bowiem zjawiska o cechach zbliżonych do zjawiska pożaru, jak wydobywanie się płomieni i dymu, których jednak nie kwalifikuje się jako pożarów.

Do pożarów nie zalicza się:

1) spalania śmieci i traw pod kontrolą,

2) zadymienia, o ile jego likwidacja nie wymaga przeprowadzenia działań gaśniczych,

3) spalania materiałów w piecach i komorach przeznaczonych do tego celu (wędzarniach, piecach piekarniczych, suszarniach tytoniu itd.),

4) porażenia ludzi i zwierząt prądem elektrycznym oraz wyładowaniami atmosferycznymi,

5) palenia się sadzy w przewodach kominowych, o ile jego likwidacja nie wymaga prowadzenia działań gaśniczych,

6) zapłonów i zapaleń ugaszonych w zarodku, powstających i powtarzających się w trakcie procesu technologicznego jako nieuniknionych w tym procesie”.

Problemy związane z precyzyjnym i jednoznacznym określeniem definicji pożaru w przepisach dotyczących ochrony przeciwpożarowej i prawa karnego, przenoszą się wprost na orzekane wyroki sądowe. Nikomu oczywiście nie życzę, aby znalazł się w sytuacji oskarżonego w sprawie związanej z pożarem, ale jeżeli już, niestety taka sytuacja nastąpi to należy zatrudnić adwokata, który jest specjalistą od spraw przeciwpożarowych, aby uniknąć ewentualnego nieporozumienia w interpretacji różnych przepisów dotyczących samej definicje pożaru czy ognia.

Wydawałoby się, że słowo takie jak pożar jest najprostszym do zrozumienia dla wszystkich, a jednak jak widać z powyższego tekstu, tak nie jest. Uważajmy więc i strzeżmy się pożarów, chociażby poprzez nie lekceważenie i surowe przestrzeganie wszelkich przepisów przeciwpożarowych.

Bibliografia

Guzewski P., Wróblewski D., Małozięć D. (red.), (2014), Czerwona Księga Pożarów, Józefów: Wydawnictwo CNBOP-PIB.

Kociołek K.T. (2009), Poradnik inspektora ochrony przeciwpożarowej, Kraków – Tarnobrzeg: Wydawnictwo Tarbonus.

Laurowski T. (2006), Vademecum ochrony przeciwpożarowej, Krosno: Wydawnictwo KaBe.

Osikowicz Ł., Szczerba K. (2012), Zasady bezpiecznej eksploatacji obiektów, Józefów: Wydawnictwo CNBOP PIB.

Rączkowski B. (2009), BHP w praktyce, Gdańsk: Wydawnictwo Ośrodek Doradztwa i Doskonalenia Kadr Sp. z o.o.

Skaźnik M. Ochrona przeciwpożarowa. Poradnik. Zakres stosowania technicznych zabezpieczeń budowlanych w budynkach i budowlach, wynikający z obowiązujących przepisów i norm.

Skoczylas J.J. (2007), Prawo ratownicze, Warszawa: Wydawnictwo LexisNexis.

Zboina J., Gancarczyk P. (red.), (2016), Certyfikacja usług w ochronie przeciwpożarowej w ujeciu praktycznym i teoretycznym, Józefów: Wydawnictwo CNBOP PIB.

Dz.U. 2006, nr 156, poz. 1118

Dz.U. 2002, nr 147, poz. 1229

Dz.U. 2006, nr 96, poz. 667

Dz.U. 2002, nr 75, poz. 690

Dz.U. 2006, nr 80, poz. 563

Dz.U. 2003, nr 121, poz. 1139

Dz.U. 2003, nr 121, poz. 1137

Dz.U. 2004, nr 249, poz. 2497

PN-N-01256-5.1998

PN-92/N-01256.01

PN-EN ISO 13943:2002, Bezpieczeństwo pożarowe – terminologia.

https://www.ciop.pl/ https://www.mpips.gov.pl/ https://mc.gov.pl/ https://www.pip.gov.pl/pl/ http://isap.sejm.gov.pl/ http://www.straz.gov.pl

Kod QR do tego wpisu

 

 

 

 

 

 

Strona
Ten link przenosi na górę strony

wtorek, 10 września 2019

Szkolenia okresowe BHP

Szkolenie okresowe zatrudnionych pracowników to odświeżenie i uzupełnienie wiedzy z zakresu przepisów i zasad bhp, zagrożeń związanych z wykonywaną pracą, ochrony przed zagrożeniami, zasadach postępowania w razie wypadku lub innych sytuacjach zagrożeń związanych z pracą zawodową oraz zaznajomienie uczestników szkolenia z nowymi rozwiązaniami techniczno-organizacyjnymi w tym zakresie.

Szkolenie okresowe reguluje Rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 27 lipca 2004 r. w sprawie szkolenia w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy, podany w nim jest również ramowy program szkolenia.

Szkolenie okresowe odbywają:

1) osoby będące pracodawcami oraz inne osoby kierujące pracownikami, w szczególności kierownicy, mistrzowie i brygadziści;

2) pracownicy zatrudnieni na stanowiskach robotniczych;

3) pracownicy inżynieryjno-techniczni, w tym projektanci, konstruktorzy maszyn i innych urządzeń technicznych, technolodzy i organizatorzy produkcji;

4) pracownicy służby bezpieczeństwa i higieny pracy i inne osoby wykonujące zadania tej służby;

5) pracownicy administracyjno-biurowi i inni niewymienieni w pkt 1-4, których charakter pracy wiąże się z narażeniem na czynniki szkodliwe dla zdrowia, uciążliwe lub niebezpieczne albo z odpowiedzialnością w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy.

Ramowy program szkolenia okresowego pracowników zatrudnionych na stanowiskach robotniczych

Cel szkolenia

Celem szkolenia jest aktualizacja i uzupełnienie wiedzy i umiejętności w szczególności z zakresu: przepisów i zasad bezpieczeństwa i higieny pracy związanych z wykonywaną pracą,

zagrożeń związanych z wykonywana pracą oraz metod ochrony przed tymi zagrożeniami,

postępowania w razie wypadku i w sytuacjach zagrożeń.

Sposób organizacji szkolenia

Szkolenie powinno być zorganizowane na podstawie szczegółowego programu opracowanego przez organizatora szkolenia.

Szkolenie powinno być realizowane przez instruktaż na stanowisku pracy, a także wykład, pogadankę, film, omówienie okoliczności i przyczyn charakterystycznych (dla prac wykonywanych przez uczestników szkolenia) wypadków przy pracy oraz wniosków profilaktycznych.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kod QR do tego wpisu

 

 

 

 

 

 

Strona
Ten link przenosi na górę strony

Szkolenie wstępne, instruktaż ogólny w dziedzinie BHP

Rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 27 lipca 2004 r. w sprawie szkolenia w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy, określa typowe wymagania dotyczące instruktażu ogólnego.

  • Instruktaż ogólny powinien zapewnić uczestnikom szkolenia zapoznanie się z podstawowymi przepisami bezpieczeństwa i higieny pracy, zawartymi w Kodeksie pracy, w układach zbiorowych pracy lub w regulaminach pracy, z przepisami oraz zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy obowiązującymi w danym zakładzie pracy, a także z zasadami udzielania pierwszej pomocy w razie wypadku.
  • Instruktaż ogólny prowadzi pracownik służby bezpieczeństwa i higieny pracy lub osoba wykonująca u pracodawcy zadania tej służby albo pracownik wyznaczony przez pracodawcę posiadający zasób wiedzy i umiejętności zapewniające właściwą realizację programu instruktażu.

W załączniku omawianego Rozporządzenia znajduje się ramowy program instruktażu ogólnego, według którego należy przeprowadzać tego typu szkolenie bhp.

Ramowy program instruktarzu ogólnego

Cel szkolenia

Celem szkolenia jest zaznajomienie pracownika w szczególności z:

  1. Podstawowymi przepisami bezpieczeństwa i higieny pracy zawartymi w Kodeksie pracy, w układach zbiorowych pracy lub w regulaminach pracy,
  2. Przepisami oraz zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy obowiązującymi w danym zakładzie pracy,
  3. Zasadami udzielania pierwszej pomocy w razie wypadku.

Uczestnicy szkolenia

Szkolenie jest przeznaczone dla wszystkich osób, które rozpoczynają pracę w danym zakładzie pracy.

Sposób organizacji szkolenia

Szkolenia powinno być zorganizowane w formie instruktażu – przed rozpoczęciem przez pracownika pracy w danym zakładzie pracy – na podstawie szczegółowego programu opracowanego przez organizatora szkolenia. Podczas szkolenia konieczne jest stosowanie odpowiednich środków dydaktycznych, w szczególności filmów, tablic, folii do wyświetlania informacji, środków do udzielania pierwszej pomocy w razie wypadku.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Poniżej podaję link oraz pierwszy slajd do skrótu prezentacji szkolenia wstępnego, które można pobrać z mojego dysku Google. Pełny tekst szkolenia to ponad 170 slajdów w programie PowerPoint.

https://drive.google.com/open?id=1C5f48lswMNYl81Mxq0neUmVzA6nZ8Tz-

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kod QR do tego wpisu

 

 

 

 

 

 

Strona
Ten link przenosi na górę strony

Szkolenie wstępne, instruktaż stanowiskowy w dziedzinie BHP

 Instruktaż stanowiskowy ma na celu objaśnienie pracownikowi przed dopuszczeniem do pracy o warunkach i zagrożeniach na jego stanowisku pracy, omówienie warunków pracy, czynników środowiska pracy, sposobu ochrony przed zagrożeniami, ryzyka zawodowego, postępowania w razie wypadku, instrukcji bhp, kart charakterystyki substancji niebezpiecznych o ile takie występują, zaopatrzenie pracownika w odzież roboczą i ochronną oraz w środki ochrony indywidualnej.

Rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 27 lipca 2004 r. w sprawie szkolenia w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy, określone są ogólne wymagania dotyczące instruktażu stanowiskowego.

  • Czas trwania instruktażu stanowiskowego powinien być uzależniony od przygotowania zawodowego pracownika, dotychczasowego stażu pracy oraz rodzaju pracy i zagrożeń występujących na stanowisku pracy, na którym pracownik ma być zatrudniony.
  • Instruktaż stanowiskowy kończy się sprawdzianem wiedzy i umiejętności z zakresu wykonywania pracy zgodnie z przepisami oraz zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy, stanowiącym podstawę dopuszczenia pracownika do wykonywania pracy na określonym stanowisku.
  • Odbycie instruktażu ogólnego oraz instruktażu stanowiskowego pracownik potwierdza na piśmie w karcie szkolenia wstępnego, która jest przechowywana w aktach osobowych pracownika.

Cel szkolenia

Celem szkolenia jest uzyskanie przez pracownika:

  1. Informacji o czynnikach środowiska pracy występujących na danym stanowisku pracy i w jego bezpośrednim otoczeniu oraz o ryzyku zawodowym związanym z wykonywaną pracą,
  2. Wiedzy i umiejętności dotyczących sposobów ochrony przed zagrożeniami wypadkowymi i zagrożeniami dla zdrowia w warunkach normalnej pracy i w warunkach awaryjnych,
  3. Wiedzy i praktycznych umiejętności z zakresu bezpiecznego wykonywania powierzonej pracy.

Uczestnicy szkolenia

Szkolenie jest przeznaczone dla pracowników nowo zatrudnionych na stanowiskach robotniczych i innych, na których występuje narażenie na działanie czynników szkodliwych dla zdrowia, uciążliwych lub niebezpiecznych, dla pracowników przenoszonych na takie stanowiska oraz w przypadku zmiany warunków techniczno-organizacyjnych, tj. w razie zmiany procesu technologicznego, zmiany organizacji stanowisk pracy, wprowadzenia do stosowania substancji o działaniu szkodliwym dla zdrowia albo niebezpiecznym oraz nowych lub zmienianych narzędzi, maszyn i innych urządzeń. Szkolenie jest przeznaczone również dla studentów odbywających praktyki studenckie oraz uczniów odbywających praktyczną naukę zawodu.

Sposób organizacji szkolenia

Szkolenie powinno być prowadzone w formie instruktażu – na stanowisku, na którym będzie zatrudniony instruowany pracownik, na podstawie szczegółowego programu opracowanego przez organizatora szkolenia.

Szkolenie powinno uwzględniać następujące etapy:

  1. rozmowę wstępną instruktora z instruowanym pracownikiem,
  2. pokaz i objaśnienie przez instruktora całego procesu pracy, który ma być realizowany przez pracownika,
  3. próbne wykonywanie procesu pracy przez pracownika przy korygowaniu przez instruktora sposobów wykonywania pracy,
  4. samodzielną pracę instruowanego pracownika pod nadzorem instruktora,
  5. sprawdzenie i ocenę przez instruktora sposobu wykonywania pracy przez pracownika.

Jeżeli pracownik wykonuje prace na różnych stanowiskach, szkolenie powinno uwzględniać wszystkie rodzaje prac, które będą należały do zakresu obowiązków pracownika.

Sposób realizacji szkolenia i czas trwania poszczególnych jego części powinny być dostosowane do przygotowania zawodowego i dotychczasowego stażu pracy pracownika oraz zagrożeń występujących przy przewidzianej do wykonywania przez niego pracy.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kod QR do tego wpisu

 

 

 

 

 

 

Strona
Ten link przenosi na górę strony

Szkolenia BHP: obowiązujące regulacje i programy

Z Kodeksu pracy, można wyodrębnić kilka charakterystycznych przepisów dotyczących szkoleń z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy.

Pracodawca jest obowiązany w szczególności:

a) zaznajamiać pracowników podejmujących pracę z zakresem ich obowiązków, sposobem wykonywania pracy na wyznaczonych stanowiskach oraz ich podstawowymi uprawnieniami,

b) zapewniać bezpieczne i higieniczne warunki pracy oraz prowadzić systematyczne szkolenie pracowników w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy (Art. 94).

Nie wolno dopuścić pracownika do pracy, do której wykonywania nie posiada on wymaganych kwalifikacji lub potrzebnych umiejętności, a także dostatecznej znajomości przepisów oraz zasad bezpieczeństwa i higieny pracy.

Pracodawca jest obowiązany zapewnić przeszkolenie pracownika w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy przed dopuszczeniem go do pracy oraz prowadzenie okresowych szkoleń w tym zakresie. Szkolenie pracownika przed dopuszczeniem do pracy nie jest wymagane w przypadku podjęcia przez niego pracy na tym samym stanowisku pracy, które zajmował u danego pracodawcy bezpośrednio przed nawiązaniem z tym pracodawcą kolejnej umowy o pracę. (Art. 2373).

Pracodawca konsultuje z pracownikami lub ich przedstawicielami wszystkie działania związane z bezpieczeństwem i higieną pracy, w szczególności dotyczące:

c) szkolenia pracowników w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy (Art. 23711a).

Szczegółowa tematykę przeprowadzania szkoleń oraz ramowe programy szkoleń znajdują się w Rozporządzeniu Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 27 lipca 2004 r. w sprawie szkolenia w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy.

Do istotnych kwestii z tego obszaru należą:

Szkolenie wstępne jest prowadzone w formie instruktażu według programów opracowanych dla poszczególnych grup stanowisk i obejmuje:

1) szkolenie wstępne ogólne, zwane dalej „instruktażem ogólnym”,

2) szkolenie na stanowisku pracy, zwane dalej „instruktażem stanowiskowym.

Szkolenie okresowe ma na celu aktualizację i ugruntowanie wiedzy i umiejętności w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy oraz zaznajomienie uczestników szkolenia z nowymi rozwiązaniami techniczno-organizacyjnymi w tym zakresie.

Jedną z kluczowych komórek w zakładzie pracy jest służba bhp. Jest ona wyodrębnionym i wyspecjalizowanym zespołem, którego głównym zadaniem jest organizowanie profilaktycznej działalności w zapobieganiu zagrożeniom na stanowiskach pracy, kontrolowaniu stanu bezpieczeństwa oraz szkolenie i doradztwo w tym zakresie.

Na podstawie Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 2 września 1997 r. w sprawie służby bezpieczeństwa i higieny pracy, można dowiedzieć się m.in., jaki jest podstawowy kierunek działania służby bhp.

Do zakresu działania służby bhp należy:

1) przeprowadzanie kontroli warunków pracy oraz przestrzegania przepisów i zasad bezpieczeństwa i higieny pracy,

2) opiniowanie poszczególnych instrukcji dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy na poszczególnych stanowiskach pracy,

3) udział w ustalaniu okoliczności i przyczyn wypadków przy pracy oraz w opracowywaniu wniosków wynikających z badania przyczyn i okoliczności tych wypadków oraz zachorowań na choroby zawodowe, a także kontroli realizacji tych wniosków,

4) doradztwo w zakresie organizacji i metod pracy na stanowiskach pracy, na których występują czynniki niebezpieczne, szkodliwe dla zdrowia lub warunki uciążliwe, oraz doboru najwłaściwszych środków ochrony zbiorowej i indywidualnej,

5) inicjowanie i rozwijanie na terenie zakładu pracy różnych form popularyzacji problematyki bezpieczeństwa i higieny pracy oraz ergonomii.

Źródło: Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 2 września 1997 r. w sprawie służby bezpieczeństwa i higieny pracy, Dz.U. Nr 109, poz. 704, ze zm.

Kod QR do tego wpisu

 

 

 

 

 

 

Strona
Ten link przenosi na górę strony

Od 1 stycznia 2019 roku, zmiany w szkoleniach okresowych w dziedzinie BHP

Od 1 grudnia 2019 roku z mocy prawa następuje likwidacja obowiązku okresowych szkoleń BHP dla pracowników administracyjno-biurowych

Od 1 stycznia 2019 roku ustawowo (Dz.U. 2018 poz. 2244) likwiduje się obowiązek przeprowadzania szkoleń okresowych BHP dla około 5 mln pracowników administracyjno - biurowych zatrudnionych przez pracodawców z branż, które są najmniej wypadkowe, zakwalifikowanego do grupy działalności, dla której ustalono, nie wyższą niż trzecia, kategorię ryzyka, w rozumieniu przepisów o ZUS. Głównym celem tej zmiany ma być uproszczenie procedur oraz obniżenie kosztów działalności gospodarczej.

Polskie prawo dostosowuje się ściślej do prawa europejskiego, ponieważ zgodnie z art. 12 dyrektywy Rady z 12.6.1989 r. w sprawie wprowadzenia środków w celu poprawy bezpieczeństwa i zdrowia pracowników w miejscu pracy (89/391/EWG) (Dz.U. L 183 z 29.6.1989, str. 1), pracodawca powinien zapewnić, aby każdy pracownik otrzymał odpowiednie przeszkolenie w zakresie bezpieczeństwa i zdrowia pracowników, w szczególności w postaci przyswojenia informacji i instrukcji specyficznych dla swojego miejsca pracy lub rodzaju wykonywanych czynności:

- podczas przyjmowania do pracy,

- w przypadku przeniesienia na inne stanowisko robocze,

- w przypadku wprowadzenia nowego wyposażenia lub zmiany wyposażenia miejsca pracy,

- w przypadku wprowadzenia nowej technologii.

Szkolenie powinno być:

- dostosowane, z uwzględnieniem charakteru występujących nowych lub zmienionych zagrożeń, oraz

- powtarzane okresowo, jeżeli jest to konieczne.

Ustawa podnosi także z 20 do 50 pracowników próg, do którego pracodawca - jeżeli jest zakwalifikowany do nie wyższej kategorii ryzyka niż trzecia w rozumieniu przepisów o ZUS - nie musi zatrudniać specjalisty od BHP, tylko sam może pełnić zadania służby BHP.  

Ustawa z dnia 9 listopada 2018 r. o zmianie niektórych ustaw w celu wprowadzenia uproszczeń dla przedsiębiorców w prawie podatkowym i gospodarczym (Dz.U. 2018 poz. 2244) Art. 2. w Ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r. poz. 917, 1000, 1076, 1608, 1629 i 2215) wprowadza się następujące zmiany:

1) w art. 2373 po § 21 dodaje się § 22–24 w brzmieniu:

„§ 22. Szkolenie okresowe pracownika, o którym mowa w § 2, nie jest wymagane w przypadku pracownika na stanowisku administracyjno-biurowym, gdy rodzaj przeważającej działalności pracodawcy w rozumieniu przepisów o statystyce publicznej znajduje się w grupie działalności, dla której ustalono nie wyższą niż trzecia kategorię ryzyka w rozumieniu przepisów o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, chyba że z oceny ryzyka, o której mowa w art. 226 pkt 1, wynika, że jest to konieczne.

  • 23. W przypadku gdy rodzaj przeważającej działalności pracodawcy w rozumieniu przepisów o statystyce publicznej znajdzie się w grupie działalności, dla której zostanie ustalona wyższa niż trzecia kategoria ryzyka w rozumieniu przepisów o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, pracodawca jest obowiązany przeprowadzić szkolenie okresowe pracownika, o którym mowa w § 22, w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy, w terminie nie dłuższym niż 6 miesięcy, licząc od dnia ustalenia wyższej kategorii ryzyka.
  • 24. Przepis § 23 stosuje się odpowiednio, gdy z dokonanej oceny ryzyka, o której mowa w art. 226 pkt 1, wynika, że przeprowadzenie szkolenia okresowego pracownika, o którym mowa w § 22, stało się konieczne. Szkolenie okresowe przeprowadza się w terminie nie dłuższym niż 6 miesięcy, licząc od dnia dokonania oceny ryzyka.”;

Art. 23711 w § 1 Pracodawca zatrudniający więcej niż 100 pracowników tworzy służbę bezpieczeństwa i higieny pracy, zwaną dalej „służbą bhp”, pełniącą funkcje doradcze i kontrolne w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy, zaś pracodawca zatrudniający do 100 pracowników powierza wykonywanie zadań służby bhp pracownikowi zatrudnionemu przy innej pracy.

Pracodawca posiadający ukończone szkolenie niezbędne do wykonywania zadań służby bhp może sam wykonywać zadania tej służby, jeżeli:

1) zatrudnia do 10 pracowników albo

2) w art. 23711 w § 1 pkt 2 otrzymuje brzmienie:

„2) zatrudnia do 50 pracowników i jest zakwalifikowany do grupy działalności, dla której ustalono nie wyższą niż trzecia kategorię ryzyka w rozumieniu przepisów o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych.”.

Branże w kategorii ryzyka nie wyższej niż trzecia:

  • produkcja odzieży,
  • produkcja skór i wyrobów ze skór wyprawionych,
  • poligrafia i reprodukcja zapisanych nośników informacji,
  • produkcja komputerów, wyrobów elektronicznych i optycznych,
  • handel detaliczny, z wyłączeniem handlu detalicznego pojazdami samochodowymi,
  • transport lotniczy,
  • działalność związana z zakwaterowaniem i usługami gastronomicznymi,
  • informacja i komunikacja,
  • działalność finansowa i ubezpieczeniowa,
  • działalność związana z obsługą rynku nieruchomości,
  • działalność profesjonalna, naukowa i techniczna,
  • działalność organizatorów turystyki, pośredników i agentów turystycznych oraz pozostała działalność usługowa w zakresie rezerwacji i działalności z nią związane,
  • działalność detektywistyczna i ochroniarska,
  • działalność związana z administracyjną obsługą biura i pozostała działalność wspomagająca prowadzenie działalności gospodarczej,
  • administracja publiczna i obrona narodowa; obowiązkowe zabezpieczenia społeczne, organizacje i zespoły eksterytorialne,
  • edukacja,
  • działalność związana z kulturą, rozrywką i rekreacją,
  • pozostała działalność usługowa, gospodarstwa domowe zatrudniające pracowników; gospodarstwa domowe produkujące wyroby i świadczące usługi na własne potrzeby.

Branże w kategorii ryzyka wyższej niż trzecia:

  • uprawy rolne, chów i hodowla zwierząt, łowiectwo, włączając działalność usługową,
  • leśnictwo i pozyskiwanie drewna,
  • rybactwo,
  • wydobywanie węgla kamiennego i węgla brunatnego (lignitu),
  • górnictwo ropy naftowej i gazu ziemnego,
  • górnictwo rud metali,
  • pozostałe górnictwo i wydobywanie,
  • działalność usługowa wspomagająca górnictwo i wydobywanie,
  • produkcja artykułów spożywczych,
  • produkcja napojów,
  • produkcja wyrobów tytoniowych,
  • produkcja wyrobów tekstylnych,
  • produkcja wyrobów z drewna oraz korka, z wyłączeniem mebli; produkcja wyrobów ze słomy i materiałów używanych do wyplatania,
  • produkcja papieru i wyrobów z papieru,
  • wytwarzanie i przetwarzanie koksu i produktów rafinacji ropy naftowej,
  • produkcja chemikaliów i wyrobów chemicznych,
  • produkcja podstawowych substancji farmaceutycznych oraz leków i pozostałych wyrobów farmaceutycznych,
  • produkcja wyrobów z gumy i tworzyw sztucznych,
  • produkcja wyrobów z pozostałych mineralnych surowców niemetalicznych,
  • produkcja metali,
  • produkcja metalowych wyrobów gotowych, z wyłączeniem maszyn i urządzeń,
  • produkcja urządzeń elektrycznych,
  • produkcja maszyn i urządzeń, gdzie indziej niesklasyfikowana,
  • produkcja pojazdów samochodowych, przyczep i naczep, z wyłączeniem motocykli,
  • produkcja pozostałego sprzętu transportowego,
  • produkcja mebli,
  • pozostała produkcja wyrobów,
  • naprawa, konserwacja i instalowanie maszyn i urządzeń,
  • wytwarzanie i zaopatrywanie w energię elektryczną, gaz, parę wodną, gorącą wodę i powietrze do układów klimatyzacyjnych,
  • pobór, uzdatnianie i dostarczanie wody,
  • odprowadzanie i oczyszczanie ścieków,
  • działalność związana ze zbieraniem, przetwarzaniem i unieszkodliwianiem odpadów; odzysk surowców,
  • działalność związana z rekultywacją i pozostała działalność usługowa związana z gospodarką odpadami,
  • roboty budowlane związane ze wznoszeniem budynków,
  • roboty związane z budową obiektów inżynierii lądowej i wodnej,
  • roboty budowlane specjalistyczne,
  • transport lądowy oraz transport rurociągowy,
  • transport wodny,
  • magazynowanie i działalność usługowa wspomagająca transport,
  • działalność pocztowa i kurierska,
  • wynajem i dzierżawa,
  • działalność związana z zatrudnieniem,
  • działalność usługowa związana z utrzymaniem porządku w budynkach i zagospodarowaniem terenów zieleni,
  • opieka zdrowotna i pomoc społeczna.

Bibliografia

http://prawo.sejm.gov.pl http://isap.sejm.gov.pl/ https://www.ciop.pl/ https://www.pip.gov.pl/pl https://www.gov.pl/  https://gis.gov.pl/

Kod QR do tego wpisu

 

 

 

 

 

 

Strona
Ten link przenosi na górę strony

niedziela, 8 września 2019

Unormowania prawne w dziedzinie BHP

Szkolenia z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy stanowią ważne narzędzie zapobiegania wypadkom przy pracy. W trosce o bezpieczeństwo w środowisku pracy należy realizować je z jak największą starannością i zaangażowaniem zarówno pracodawców jak i pracowników.

Nadrzędnym źródłem powszechnie obowiązującego prawa w Rzeczpospolitej Polskiej jest Konstytucja, która jednoznacznie wskazuje, że praca znajduje się pod ochroną Państwa, które sprawuje nadzór nad warunkami wykonywania pracy. Każdy obywatel ma prawo do ochrony zdrowia jak również bezpiecznych i higienicznych warunków pracy.

1. Praca znajduje się pod ochroną Rzeczpospolitej Polskiej. Państwo sprawuje nadzór nad warunkami wykonywania pracy (Art. 24).

2. Każdy ma prawo do bezpiecznych i higienicznych warunków pracy. Sposób realizacji tego prawa oraz obowiązki pracodawcy określa ustawa (Art. 66).

Ustawa zasadnicza w swoich kolejnych artykułach kieruje do aktów niższego rzędu, gdzie są rozwinięte i uszczegółowione wszystkie zagadnienia z tego zakresu.

Ustawą szeroko regulującą wymagania w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy jest Kodeks Pracy. Jest to zbiór podstawowych przepisów określających prawa i obowiązki pracodawców oraz pracowników, którzy są stronami stosunku pracy. Kodeks pracy reguluje organizację układów zbiorowych i uczestnictwo w dialogu o zbiorowych stosunkach pracy. Nakłada na pracodawców obowiązek zapewnienia pracownikom bezpiecznych i higienicznych warunków pracy a na pracowników obowiązek przestrzegania przepisów oraz zasad bhp. 

Poniżej przedstawiam subiektywnie wybrane z Kodeksu pracy uregulowania dotyczące szeroko pojętej problematyki bezpieczeństwa i higieny pracy.

1. Pracodawca, jest obowiązany zapewnić pracownikom bezpieczne i higieniczne warunki pracy (Art. 15).

2. Pracownik jest obowiązany w szczególności:

3) przestrzegać przepisów oraz zasad bezpieczeństwa i higieny pracy, a także przepisów przeciwpożarowych (Art. 100).

Dział dziesiąty Kp., poświęcony jest wyłącznie zagadnieniom z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy, najważniejsze z nich według mnie to:

1. Pracodawca ponosi odpowiedzialność za stan bezpieczeństwa i higieny pracy w zakładzie pracy. Na zakres odpowiedzialności pracodawcy nie wpływają obowiązki pracowników w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy oraz powierzenie wykonywania zadań służby bezpieczeństwa i higieny pracy specjalistom spoza zakładu pracy, o których mowa w art. 23711 § 2 (Art. 207).

2. Przestrzeganie przepisów i zasad bezpieczeństwa i higieny pracy jest podstawowym obowiązkiem pracownika. W szczególności pracownik jest obowiązany:

1) znać przepisy i zasady bezpieczeństwa i higieny pracy, brać udział w szkoleniu i instruktażu z tego zakresu oraz poddawać się wymaganym egzaminom sprawdzającym, (Art. 211).

3. Pracodawca jest obowiązany zaznajamiać pracowników z przepisami i zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy dotyczącymi wykonywanych przez nich prac. (Art. 2374).

Normy w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, zawarte są w Rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 roku.

Do najważniejszych, według mnie ogólnych przepisów dotyczących problematyki bezpieczeństwa i higieny pracy zawartych w rozporządzeniu należą:

15.1. Pomieszczenia pracy i ich wyposażenie powinny zapewniać pracownikom bezpieczne i higieniczne warunki pracy.

39.1. Pracodawca jest obowiązany oceniać i dokumentować ryzyko zawodowe, występujące przy określonych pracach, oraz stosować niezbędne środki profilaktyczne zmniejszające ryzyko.

Problematykę szkoleń w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy reguluje Rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy a dnia 27 lipca 2004 roku.

Najważniejsze według mnie uregulowania z tego rozporządzenia, spełniają ważne zadania w uświadamianiu zagrożeń oraz uczą umiejętności ochrony przed tymi zagrożeniami. Przygotowanie takie to jeden z podstawowych wymogów w zapobieganiu wypadkom przy pracy.

2.1. Pracodawca zapewnia pracownikowi odbycie, odpowiedniego do rodzaju wykonywanej pracy, szkolenia, w tym przekazanie mu informacji i instrukcji dotyczących zajmowanego stanowiska pracy lub wykonywanej pracy.

4.1. Szkolenie może być organizowane i prowadzone przez pracodawców lub, na ich zlecenie, przez jednostki organizacyjne uprawnione do prowadzenia działalności szkoleniowej w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy na podstawie przepisów o systemie oświaty.

6. Szkolenie jest prowadzone, jako szkolenie wstępne i szkolenie okresowe.

Uchwalony przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w grudniu 1966 r. a ratyfikowany przez Radę Państwa Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej 3 marca 1977 roku, Międzynarodowy Pakt Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych, obejmuje oprócz praw narodów do samostanowienia, równości i wolności wszystkich ludzi również prawo do bezpiecznych i higienicznych warunków pracy.

Przytoczenie w tym miejscu dwóch artykułów potwierdza, że idea zapewnienia bezpiecznych warunków pracy była już podnoszona wiele lat temu.

1. Państwa Strony niniejszego Paktu uznają prawo do pracy, które obejmuje prawo każdego człowieka do uzyskania możliwości utrzymania się poprzez pracę swobodnie wybraną lub przyjętą, oraz podejmą odpowiednie kroki w celu zapewnienia tego prawa.

2. Kroki, jakie Państwa Strony niniejszego Paktu powinny podjąć w celu osiągnięcia pełnej realizacji tego prawa, będą obejmowały programy technicznego i zawodowego poradnictwa i szkolenia, politykę i metody zmierzające do stałego rozwoju gospodarczego, społecznego i kulturalnego oraz do pełnego, produktywnego zatrudnienia na warunkach zapewniających jednostce korzystanie z podstawowych wolności politycznych i gospodarczych (Art. 6).

3. Państwa Strony niniejszego Paktu uznają prawo każdego do korzystania ze sprawiedliwych i korzystnych warunków pracy, obejmujących w szczególności:

b) warunki pracy odpowiadające wymaganiom bezpieczeństwa i higieny pracy (Art. 7).

Unia Europejska, której członkiem jest Polska, jako całość dba o sprawy bezpieczeństwa swoich obywateli nie tylko dotyczących bezpieczeństwa osobistego, ale również z zakresu wykonywania pracy. Można to dostrzec w uregulowaniach Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej. Praca nie może stanowić zagrożenia dla zdrowia i życia obywateli Unii. Każdy pracownik powinien mieć zapewnioną pracę zgodnie z prawami i zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy uwzględniającymi zarówno zdrowie pracownika jak i jego godność osobistą.

Należałoby przytoczyć tutaj dwa ważne artykuły z Karty Praw Podstawowych UN.

1. Każdy ma prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego (Art. 6).

2. Każdy pracownik ma prawo do warunków pracy szanujących jego zdrowie, bezpieczeństwo i godność (Art. 31).

Jednym z bardzo ważnych dokumentów dotyczących międzynarodowej ochrony praw człowieka jest Powszechna Deklaracja Praw Człowieka z 1948 r.

Przytoczona Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych, chociaż ma wielkie znaczenie moralne oraz polityczne, może też być głównym, niekwestionowanym oraz ogólnoświatowym, ważnym punktem odniesienia, to jednak nie jest źródłem obowiązującego prawa. Z Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka zacytuję dwa wybrane artykuły dotyczące prawa człowieka do swojego bezpieczeństwa.

1. Każdy człowiek ma prawo do życia, wolności i bezpieczeństwa swej osoby.

2. Każdy człowiek ma praco do pracy, do swobodnego wyboru pracy, do odpowiednich i zadowalających warunków pracy oraz do ochrony przed bezrobociem.

Źródła:

Konstytucja Rzeczpospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r., Dz.U. Nr 78, poz. 483, ze zm.

Karta Praw Podstawowych Unii Europejskiej 2007/C 303/01 z dnia 14 grudnia 2007 r., Parlament Europejski Rada Komisji, Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 303/1.

Powszechna Deklaracja Praw Człowieka z dnia 10 grudnia 1948 r. Rezolucja przyjęta i proklamowana, Trzecia Sesja Ogólnego Zgromadzenia ONZ, 217 A, Paryż.

Międzynarodowy Pakt Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych, Dz.U. z 1977 r. Nr 38, poz. 169.

Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, Dz.U. z 1997 r. Nr 129, poz. 844 i Dz.U. z 2003 r. Nr 169, poz. 1649 i 1650, ze zm.

Rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 27 lipca 2004 r. w sprawie szkolenia w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy, Dz.U. Nr 180, poz. 1860, ze zm.

Ustawa Kodeks Pracy z dnia 26 czerwca 1974 r., Dz.U. Nr 24, poz. 141, ze zm.

Kod QR do tego wpisu

 

 

 

 

 

 

Strona
Ten link przenosi na górę strony

Państwowe służby kontrolne z zakresu BHP

W Polsce działa cały system organizacyjny ochrony pracy. Są to różnego rodzaju instytucje państwowe oraz organizacje, które uczestniczą w kształtowaniu i realizowaniu zadań w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy.

Poniżej przedstawiam najważniejsze ogólnokrajowe służby kontrolne z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Źródło: www.ciop.pl

Państwowa Inspekcja Pracy

https://www.pip.gov.pl/pl

Ustawa o Państwowej Inspekcji Pracy z 13 kwietnia 2007 r. ze zm. (Dz.U. 2018 poz. 623) precyzyjnie określa zakres obowiązków i praw, jakie wzajemnie wobec siebie mają podczas kontroli kontrolowani i kontrolerzy. Dzięki temu inspektor pracy może skuteczniej wykonywać czynności kontrolne.

Celem kontroli w zakładzie pracy jest:

1) ustalenie stanu faktycznego w zakresie przestrzegania prawa pracy, w szczególności przepisów i zasad bezpieczeństwa i higieny pracy;

2) zbadanie przestrzegania przepisów o legalności zatrudnienia;

3) udokumentowanie dokonanych ustaleń.

Kto podlega czynnościom kontrolnym?

Kontroli Państwowej Inspekcji Pracy – w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy oraz legalności zatrudnienia – podlegają wszyscy pracodawcy i przedsiębiorcy niebędący pracodawcami, na rzecz których świadczona jest praca przez osoby fizyczne, w tym osoby wykonujące na własny rachunek działalność gospodarczą, bez względu na podstawę świadczenia pracy.

Gdzie powinna odbywać się kontrola?

Kontrolę można przeprowadzić w siedzibie podmiotu kontrolowanego oraz w podległych mu jednostkach lub miejscach przechowywania dokumentów finansowych i kadrowych. Poszczególne czynności kontrolne mogą być wykonywane także w siedzibach jednostek organizacyjnych PIP, tj. Głównego Inspektoratu Pracy i okręgowych inspektoratów pracy.

Inspektor pracy ma prawo:

1) przeprowadzania kontroli przestrzegania przepisów prawa pracy, a w szczególności stanu bezpieczeństwa i higieny pracy bez uprzedzenia o każdej porze dnia i nocy oraz kontroli legalności zatrudnienia w zakresie, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o PIP.

2) Inspektor pracy nie podlega obowiązkowi posiadania przepustki – po kontrolowanym terenie może poruszać się swobodnie. Jest także zwolniony z rewizji osobistej, nawet jeśli przewiduje ją regulamin pracy w kontrolowanym zakładzie.

Podczas kontroli

W toku wykonywania czynności kontrolnych inspektor pracy ma prawo:

1) swobodnego wstępu na teren zakładu pracy i do wszystkich jego obiektów pomieszczeń;

2) przeprowadzania oględzin obiektów, maszyn i urządzeń oraz pomieszczeń pracy;

3) żądania od Ciebie pisemnych i ustnych informacji w sprawach objętych kontrolą – obowiązkowi temu podlegają również wszyscy pracownicy, których zatrudniasz lub zatrudniałeś, albo które wykonują lub wykonywały dla Ciebie pracę na innej podstawie niż stosunek pracy, w tym osoby wykonujące na własny rachunek działalność gospodarczą; inspektor ma także prawo wzywania i przesłuchiwania tych osób w związku z kontrolą;

4) wglądu do dokumentacji zakładu pracy, w tym do:

  1. a) dokumentów dotyczących budowy, przebudowy lub modernizacji oraz uruchomienia zakładu pracy;
  2. b) planów i rysunków technicznych, dokumentacji technicznej i technologicznej;
  3. c) wyników ekspertyz, badań i pomiarów dotyczących produkcji bądź innej działalności zakładu – na żądanie inspektora masz obowiązek dostarczenia inspektorowi próbek surowców i materiałów używanych, wytwarzanych lub powstających w toku produkcji, w ilości niezbędnej do przeprowadzenia analiz lub badań, gdy mają one związek z przeprowadzaną kontrolą;

5) wglądu do akt osobowych i wszelkich dokumentów związanych z wykonywaniem pracy przez pracowników lub osoby zatrudnione na innej podstawie niż stosunek pracy;

6) zapoznania się z decyzjami wydanymi przez inne organy kontroli i nadzoru nad warunkami pracy oraz ich realizacją;

7) utrwalenia przebiegu kontroli za pomocą środków technicznych służących do utrwalania obrazu lub dźwięku;

8) wykonywania niezbędnych dla celów kontroli odpisów, zestawień lub wyciągów z dokumentów oraz obliczeń i zestawień sporządzanych na podstawie tych dokumentów – może też żądać ich bezpośrednio od Ciebie;

9) sprawdzania tożsamości osób wykonujących pracę lub przebywających na terenie podmiotu kontrolowanego, ich przesłuchiwania i żądania oświadczeń w sprawie legalności zatrudnienia lub prowadzenia innej działalności zarobkowej;

10) korzystania z pomocy biegłych i specjalistów oraz akredytowanych laboratoriów.

Po zakończeniu czynności kontrolnych inspektor przygotowuje protokół kontrolny wg obowiązującego wzoru.

Rada Ochrony Pracy przy Sejmie

http://rop.sejm.gov.pl/

Do najważniejszych zadań Rady Ochrony Pracy należy:

-Ocena działalności Państwowej Inspekcji Pracy

-Wyrażanie stanowiska na temat programów działalności Państwowej Inspekcji Pracy oraz wniosków wynikających z tych ocen

-Opiniowanie projektów aktów prawnych dotyczących problematyki ochrony pracy

-Inicjowanie prac związanych z ratyfikacją konwencji międzynarodowych oraz międzynarodowych norm z zakresu ochrony pracy i ergonomii

-Występowanie do organów administracji rządowej i samorządu terytorialnego oraz organizacji pracodawców i pracobiorców w sprawach związanych z ochroną pracy

-Ocena problemów ochrony pracy o zasięgu ogólnokrajowym

Podstawa prawna: Ustawa o Państwowej Inspekcji Pracy z 13 kwietnia 2007 r. (Dz.U. 2018 poz. 623)

Art. 7. 1. Powołuje się Radę Ochrony Pracy, zwaną dalej „Radą”, jako organ nadzoru w sprawach dotyczących przestrzegania prawa pracy, w tym bezpieczeństwa i higieny pracy, a także legalności zatrudnienia oraz działalności Państwowej Inspekcji Pracy.

  1. W skład Rady wchodzi 30 członków, w tym przewodniczący, zastępcy przewodniczącego, sekretarz i członkowie, których powołuje i odwołuje Marszałek Sejmu. Kadencja Rady trwa cztery lata.
  2. Członkowie Rady pełnią obowiązki do dnia powołania nowych członków.
  3. Członków Rady powołuje się spośród posłów, senatorów i kandydatów zgłoszonych przez Prezesa Rady Ministrów oraz przez organizacje związkowe i organizacje pracodawców, reprezentatywne w rozumieniu ustawy z dnia 24 lipca 2015 r. o Radzie Dialogu Społecznego i innych instytucjach dialogu społecznego (Dz. U. poz. 1240 oraz z 2017 r. poz. 2371),

a także przez inne organizacje społeczne zajmujące się problematyką ochrony pracy. Do Rady powołuje się także ekspertów i przedstawicieli nauki.

  1. W skład Rady nie można powołać pracownika Państwowej Inspekcji Pracy, chyba że korzysta on z urlopu bezpłatnego udzielonego w celu wykonywania funkcji z wyboru.
  2. Zasady reprezentacji w Radzie oraz wysokość diety członków Rady za udział w jej pracach określa Marszałek Sejmu w drodze zarządzenia.
  3. Do zadań Rady należy wyrażanie stanowiska w sprawach z zakresu działania Państwowej Inspekcji Pracy, w szczególności dotyczących:

1) programów działalności i zadań Państwowej Inspekcji Pracy;

2) okresowych ocen działalności Państwowej Inspekcji Pracy oraz wniosków wynikających z tych ocen;

3) problemów ochrony pracy o zasięgu ogólnokrajowym.

  1. Rada wyraża opinię o kandydatach na stanowiska Głównego Inspektora Pracy i jego zastępców oraz okręgowych inspektorów pracy.
  2. Rada działa na podstawie uchwalonego przez siebie regulaminu, zatwierdzonego przez Marszałka Sejmu.

Państwowa Inspekcja Sanitarna

https://gis.gov.pl/

Ustawa z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz.U. 1984 nr 12 poz. 49) tj. Dz.U. 2019 poz.59.

Zadania i zakres działania Państwowej Inspekcji Sanitarnej

Art. 1. Państwowa Inspekcja Sanitarna jest powołana do realizacji zadań z zakresu zdrowia publicznego, w szczególności poprzez sprawowanie nadzoru nad warunkami:

1) higieny środowiska,

2) higieny pracy w zakładach pracy,

3) higieny radiacyjnej,

4) higieny procesów nauczania i wychowania,

5) higieny wypoczynku i rekreacji,

6) zdrowotnymi żywności, żywienia i produktów kosmetycznych,

7) higieniczno-sanitarnymi, jakie powinien spełniać personel medyczny, sprzęt oraz pomieszczenia, w których są udzielane świadczenia zdrowotne

– w celu ochrony zdrowia ludzkiego przed niekorzystnym wpływem szkodliwości i uciążliwości środowiskowych, zapobiegania powstawaniu chorób, w tym chorób zakaźnych i zawodowych.

Art. 2. Wykonywanie zadań określonych w art. 1 polega na sprawowaniu zapobiegawczego i bieżącego nadzoru sanitarnego oraz prowadzeniu działalności zapobiegawczej i przeciwepidemicznej w zakresie chorób zakaźnych i innych chorób powodowanych warunkami środowiska, a także na prowadzeniu działalności oświatowo-zdrowotnej.

Art. 3. Do zakresu działania Państwowej Inspekcji Sanitarnej w dziedzinie zapobiegawczego nadzoru sanitarnego należy w szczególności:

1) opiniowanie projektów planów zagospodarowania przestrzennego województwa, miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy;

1a) uzgadnianie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu pod względem wymagań higienicznych i zdrowotnych;

2) uzgadnianie dokumentacji projektowej pod względem wymagań higienicznych i zdrowotnych dotyczących: a) budowy oraz zmiany sposobu użytkowania obiektów budowlanych, statków morskich, żeglugi śródlądowej i powietrznych, b) nowych materiałów i procesów technologicznych przed ich zastosowaniem w produkcji lub budownictwie;

3) uczestniczenie w dopuszczeniu do użytku obiektów budowlanych, statków morskich, żeglugi śródlądowej i powietrznych oraz środków komunikacji lądowej;

4) inicjowanie przedsięwzięć oraz prac badawczych w dziedzinie zapobiegania negatywnym wpływom czynników i zjawisk fizycznych, chemicznych i biologicznych na zdrowie ludzi.

Inspekcja Weterynaryjna

https://www.wetgiw.gov.pl/

Inspekcją Weterynaryjną kieruje Główny Lekarz Weterynarii, który jest centralnym organem administracji rządowej podległym ministrowi właściwemu do spraw rolnictwa. Główny Lekarz Weterynarii wykonuje swoje zadania przy pomocy Głównego Inspektoratu Weterynarii.

Zadania Inspekcji Weterynaryjnej

Inspekcja realizuje zadania z zakresu:

  • ochrony zdrowia zwierząt oraz
  • bezpieczeństwa produktów pochodzenia zwierzęcego i żywności zawierającej jednocześnie środki spożywcze pochodzenia niezwierzęcego i produkty pochodzenia zwierzęcego znajdującej się w rolniczym handlu detalicznym,

w celu zapewnienia ochrony zdrowia publicznego.

Zadania Inspekcji realizowane są w szczególności przez:

  • zwalczanie chorób zakaźnych zwierząt, w tym chorób odzwierzęcych;
  • badania kontrolne zakażeń zwierząt;
  • monitorowanie chorób odzwierzęcych i odzwierzęcych czynników chorobotwórczych oraz związanej z nimi oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe u zwierząt, w produktach pochodzenia zwierzęcego i środkach żywienia zwierząt;
  • badanie zwierząt rzeźnych oraz produktów pochodzenia zwierzęcego;
  • przeprowadzanie:
    • weterynaryjnej kontroli granicznej,
    • kontroli weterynaryjnej w handlu i wywozie zwierząt oraz produktów w rozumieniu przepisów o kontroli weterynaryjnej w handlu,
    • kontroli administracyjnych i kontroli na miejscu przestrzegania wymogów w zakresie określonym w przepisach o płatnościach w ramach systemów wsparcia bezpośredniego,
    • kontroli wyrobów do diagnostyki in vitro stosowanych w medycynie weterynaryjnej, 
    • kontroli działalności hodowcy, dostawcy i użytkownika, w tym w zakresie:
      • utrzymywania zwierząt przeznaczonych do wykorzystania lub wykorzystywanych do celów naukowych lub edukacyjnych,
      • prowadzenia ewidencji zwierząt,
      • przeprowadzania doświadczeń;
    • sprawowanie nadzoru nad:
      • bezpieczeństwem produktów pochodzenia zwierzęcego, w tym nad wymaganiami weterynaryjnymi przy ich produkcji, umieszczaniu na rynku oraz sprzedaży bezpośredniej,
      • bezpieczeństwem żywności żywności zawierającej jednocześnie środki spożywcze pochodzenia niezwierzęcego i produkty pochodzenia zwierzęcego znajdującej się w rolniczym handlu detalicznym,
      • wprowadzaniem na rynek zwierząt, produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów pochodnych,
      • wytwarzaniem, obrotem i stosowaniem pasz, dodatków stosowanych w żywieniu zwierząt, organizmów genetycznie zmodyfikowanych przeznaczonych do użytku paszowego i pasz genetycznie zmodyfikowanych oraz nad transgranicznym przemieszczaniem organizmów genetycznie zmodyfikowanych przeznaczonych do użytku paszowego,
      • zdrowiem zwierząt przeznaczonych do rozrodu oraz jakością zdrowotną materiału biologicznego i jaj wylęgowych drobiu,
      • obrotem i ilością stosowanych produktów leczniczych weterynaryjnych,
      • wytwarzaniem i stosowaniem pasz leczniczych,
      • przestrzeganiem przepisów o ochronie zwierząt,
      • przestrzeganiem zasad identyfikacji i rejestracji zwierząt oraz przemieszczaniem zwierząt,
      • przestrzeganiem wymagań weterynaryjnych w gospodarstwach utrzymujących zwierzęta gospodarskie;
    • prowadzenie monitorowania substancji niedozwolonych, pozostałości chemicznych, biologicznych, produktów leczniczych i skażeń promieniotwórczych u zwierząt, w ich wydzielinach i wydalinach, w tkankach lub narządach zwierząt, w produktach pochodzenia zwierzęcego, w wodzie przeznaczonej do pojenia zwierząt oraz środkach żywienia zwierząt;
    • prowadzenie wymiany informacji w ramach systemów wymiany informacji, o których mowa w przepisach Unii Europejskiej;
    • przyjmowanie informacji o niebezpiecznych produktach żywnościowych oraz paszach od organów Państwowej Inspekcji Ochrony Roślin i Nasiennictwa, Inspekcji Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych, w zakresie kompetencji tych inspekcji, oraz od organów Inspekcji Handlowej o niebezpiecznych produktach żywnościowych pochodzenia zwierzęcego oraz ocena ryzyka i stopnia zagrożenia spowodowanego niebezpiecznym produktem żywnościowym lub paszą, a następnie przekazywanie tych informacji do kierującego siecią systemu RASFF, o którym mowa w art. 85 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia.

Państwowa Straż Pożarna

https://www.straz.gov.pl/

Ustawa z dnia 24 sierpnia 1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej (Dz.U. 1991 nr 88 poz. 400), t.j. Dz.U. 2018 poz. 1313, 1592, 1669.

Art. 1. 1. Powołuje się Państwową Straż Pożarną jako zawodową, umundurowaną i wyposażoną w specjalistyczny sprzęt formację, przeznaczoną do walki z pożarami, klęskami żywiołowymi i innymi miejscowymi zagrożeniami.

2. Do podstawowych zadań Państwowej Straży Pożarnej należy:

1) rozpoznawanie zagrożeń pożarowych i innych miejscowych zagrożeń;

2) organizowanie i prowadzenie akcji ratowniczych w czasie pożarów, klęsk żywiołowych lub likwidacji miejscowych zagrożeń;

3) wykonywanie pomocniczych specjalistycznych czynności ratowniczych w czasie klęsk żywiołowych lub likwidacji miejscowych zagrożeń przez inne służby ratownicze;

4) kształcenie kadr dla potrzeb Państwowej Straży Pożarnej i innych jednostek ochrony przeciwpożarowej oraz powszechnego systemu ochrony ludności;

5) nadzór nad przestrzeganiem przepisów przeciwpożarowych;

6) prowadzenie prac naukowo-badawczych w zakresie ochrony przeciwpożarowej oraz ochrony ludności;

7) współpraca z Szefem Krajowego Centrum Informacji Kryminalnych w zakresie niezbędnym do realizacji jego zadań ustawowych;

8) współdziałanie ze strażami pożarnymi i służbami ratowniczymi innych państw oraz ich organizacjami międzynarodowymi na podstawie wiążących Rzeczpospolitą Polską umów międzynarodowych oraz odrębnych przepisów;

9) realizacja innych zadań wynikających z wiążących Rzeczpospolitą Polską umów międzynarodowych na zasadach i w zakresie w nich określonych.

Urząd Dozoru Technicznego

https://www.udt.gov.pl/

Urząd Dozoru Technicznego (UDT) jest państwową osobą prawną działającą w obszarze bezpieczeństwa urządzeń technicznych w oparciu o szereg aktów prawnych, przede wszystkim ustawę z dnia 21 grudnia 2000 r. o dozorze technicznym (Dz.U. 2000 nr 122 poz. 1321). UDT kontynuuje ponad stuletnią tradycję polskiego dozoru technicznego. UDT posiada 10 oddziałów terenowych oraz 22 biura, rozmieszczonych na terytorium całej Polski.

  1. Podstawowy i najszerszy zakres działalności UDT określa ustawa o dozorze technicznym. Przepisy regulujące tę działalność znajdują się w aktach wykonawczych do tej ustawy. Kompetencje UDT jako jednostki inspekcyjnej zostały potwierdzone certyfikatem akredytacji nr AK 001wydanym przez Polskie Centrum Akredytacji.
  2. UDT jest także Jednostką Notyfikowaną nr 1433, działającą w oparciu o ustawę z dnia 30 sierpnia 2002 r. o systemie oceny zgodnościoraz ustawę z dnia 13 kwietnia 2016 r. o systemach oceny zgodności i nadzoru rynkujak też odpowiednie notyfikacje do wykonywania oceny zgodności w zakresie 10 unijnych dyrektyw nowego podejścia i jednego rozporządzenia.
  3. UDT działa również jako jednostka certyfikująca i posługuje się nazwą UDT- CERT.

Polskie Centrum Akredytacji potwierdziło kompetencje UDT w zakresie:

  • certyfikacji systemów zarządzania – akredytacją nr AC 078;
  • certyfikacji osób – akredytacją nr AC 088;
  • certyfikacji wyrobów – akredytacją nr AC 100.

UDT - Zespół Bezpieczeństwa i Higieny Pracy oraz Ochrony Przeciwpożarowej odpowiada w szczególności za:

  1. nadzorowanie działań dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy oraz ochrony przeciwpożarowej w komórkach organizacyjnych/Oddziałach terenowych, w zakresie określonym w § 2.1. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 2 września 1997 r. w sprawie służby bezpieczeństwa i higieny pracy,
  2. kontrolowanie i ocenianie działalności komórek organizacyjnych/Oddziałów terenowych w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy oraz ochrony przeciwpożarowej,
  3. współpracę z innymi komórkami organizacyjnymi i Oddziałami terenowymi w zakresie dotyczącym zarządzania bezpieczeństwem i higieną pracy w zintegrowanym systemie zarządzania.

Każde urządzenie techniczne jest projektowane i wytwarzane tak, aby zminimalizować zagrożenia związane z jego eksploatacją do poziomu akceptowalnego ryzyka. W UE regulują to przepisy wdrażające dyrektywy wspólnoty. Jednak w fazie eksploatacji, kiedy urządzenie znajduje się w rękach konkretnych ludzi, kiedy wymaga bieżącej konserwacji, a jego poszczególne elementy podlegają zużyciu, mogą powstawać zagrożenia.

Dozór techniczny to określone ustawą działania zmierzające do bezpiecznego funkcjonowania urządzeń technicznych.

Dozorowi technicznemu podlegają urządzenia techniczne stwarzające zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzkiego oraz mienia i środowiska, poprzez rozprężanie cieczy lub gazów znajdujących się pod ciśnieniem różnym od atmosferycznego, wyzwolenie energii potencjalnej lub kinetycznej przy przemieszczaniu ludzi lub ładunków w ograniczonym zasięgu oraz rozprzestrzenianie się materiałów niebezpiecznych podczas ich magazynowania lub transportu.

Inspekcja Transportu Drogowego

http://www.gitd.gov.pl/

Główny Inspektorat Transportu Drogowego, powołany do kontroli przestrzegania przepisów obowiązujących w zakresie wykonywania transportu drogowego i niezarobkowego przewozu osób i rzeczy, działa, mając na celu przede wszystkim eliminowanie wszelkich negatywnych zjawisk w transporcie drogowym.

GITG dokłada wszelkich starań, aby działalność przyczyniała się do:

  • poprawy bezpieczeństwa w transporcie drogowym
  • poprawy warunków socjalnych w transporcie drogowym
  • ograniczenia degradacji dróg
  • zwiększenia poziomu przestrzegania prawa przez kierowców i przedsiębiorców wykonujących przewozy drogowe
  • ochrony rynku transportowego przed naruszeniami zasad uczciwej konkurencji
  • ochrony środowiska naturalnego
  • ciągłego doskonalenia systemu zarządzania jakością
  • przeciwdziałania zagrożeniom korupcyjnym.

Wyższy Urząd Górniczy

http://www.wug.gov.pl/

Ustawowe zadania

Prezes Wyższego Urzędu Górniczego oraz dyrektorzy okręgowych urzędów górniczych i dyrektor Specjalistycznego Urzędu Górniczego sprawują nadzór i kontrolę nad ruchem zakładów górniczych, w szczególności w zakresie:

  • bezpieczeństwa i higieny pracy; 
  • bezpieczeństwa pożarowego; 
  • ratownictwa górniczego;
  • gospodarki złożami kopalin w procesie ich wydobywania; 
  • ochrony środowiska i gospodarki złożem, w tym według kryterium wykonywania przez przedsiębiorców obowiązków określonych w przepisach odrębnych od ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. - Prawo geologiczne i górnicze (Dz. U. z 2016 r. poz. 1131 i 1991 oraz z 2017 r. poz. 60, 202, 1089 i 1215) lub na ich podstawie; 
  • zapobiegania szkodom; 
  • budowy i likwidacji zakładu górniczego, w tym rekultywacji gruntów po działalności górniczej.

Państwowa Agencja Atomistyki

http://www.paa.gov.pl/

Państwowa Agencja Atomistyki, poprzez działania regulacyjne i nadzorcze, dąży do zapewnienia, by działalność mogąca powodować narażenie na promieniowanie jonizujące była prowadzona w sposób bezpieczny dla pracowników, społeczeństwa i środowiska.

Misję swą PAA realizuje poprzez:

  • sprawowanie państwowego dozoru działalności mogących powodować narażenie na promieniowanie jonizujące;
  • systematyczną ocenę sytuacji radiacyjnej kraju;
  • podejmowanie odpowiednich działań w przypadku powstania zdarzeń radiacyjnych;
  • współpracę w celu wypełniania zobowiązań Polski w zakresie bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej wynikających z traktatów, konwencji oraz umów międzynarodowych,

dysponując w tym celu:

  • odpowiednimi - krajowymi i międzynarodowymi - instrumentami prawnymi;
  • danymi z systemów monitoringu radiacyjnego;
  • uprawnieniami do wydawania zezwoleń, prowadzenia kontroli i ewidencji;
  • odpowiednio przygotowaną kadrą inspektorów i innych specjalistów.

Cele strategiczne:

  • Zwiększenie poziomu zabezpieczeń źródeł promieniotwórczych w Polsce
  • Rozwój kompetencji do realizacji Programu Polskiej Energetyki Jądrowej
  • Wdrożenie zintegrowanego systemu zarządzania

Kontrola narażenia zawodowego

Wykonywanie obowiązków zawodowych, związanych z pracą w obiektach jądrowych, obiektach postępowania z odpadami promieniotwórczymi, a także przy wykonywaniu innych działalności związanych ze stosowaniem źródeł promieniowania jonizującego powoduje narażenie radiacyjne pracowników zwane narażeniem zawodowym.

W Polsce obowiązują zasady kontroli narażenia zawodowego wynikające z wdrożenia wymagań - wydanej 13 maja 1996 r. - dyrektywy Rady Unii Europejskiej nr 96/29/Euratom w sprawie podstawowych norm bezpieczeństwa dotyczących ochrony zdrowia przed promieniowaniem jonizującym pracowników i ogółu ludności. Dyrektywa ta jest zgodna z zaleceniami Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej (MAEA) opublikowanymi w 1996 r. w dokumencie pt. Basic Safety Standards for Protection Against Ionising Radiation and for the Safety of Radiation Sources (Safety Series No 115, IAEA, 1996).

Zasady kontroli narażenia zawodowego pracowników, transponowane z dyrektywy do polskiego prawa, zawarte są w rozdz. 3 ustawy Prawo atomowe, poświęconym bezpieczeństwu jądrowemu i ochronie radiologicznej oraz ochronie zdrowia pracowników. Zgodnie z nimi odpowiedzialność za przestrzeganie wymagań w tym zakresie spoczywa przede wszystkim na kierowniku jednostki organizacyjnej, który odpowiada za narażenie zawodowe podległych mu pracowników.

Do kierownika jednostki organizacyjnej należy także ocena dawek podległych mu pracowników, która w przypadku pracowników zaliczonych do kategorii A, zgodnie z wymogiem art. 21 ustawy Prawo atomowe, musi być dokonana na podstawie pomiarów wykonanych przez akredytowane laboratoria radiometryczne.

Prokuratura RP

https://pk.gov.pl/

Prokuratura wykonuje zadania w zakresie ścigania przestępstw oraz stoi na straży praworządności.

Obowiązki wymienione Prokurator Generalny, Prokurator Krajowy i pozostali zastępcy Prokuratora Generalnego oraz podlegli im prokuratorzy wykonują przez:

1) prowadzenie lub nadzorowanie postępowania przygotowawczego w sprawach karnych oraz sprawowanie funkcji oskarżyciela publicznego przed sądami;

2) wytaczanie powództw w sprawach cywilnych oraz składanie wniosków i udział w postępowaniu sądowym w sprawach cywilnych, z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych, jeżeli tego wymaga ochrona praworządności, interesu społecznego, własności lub praw obywateli;

3) podejmowanie środków przewidzianych prawem, zmierzających do prawidłowego i jednolitego stosowania prawa w postępowaniu sądowym, administracyjnym, w sprawach o wykroczenia oraz w innych postępowaniach przewidzianych przez ustawę;

4) sprawowanie nadzoru nad wykonywaniem postanowień o tymczasowym aresztowaniu oraz innych decyzji o pozbawieniu wolności;

5) prowadzenie badań w zakresie problematyki przestępczości oraz jej zwalczania i zapobiegania oraz współpracę z jednostkami naukowymi w zakresie prowadzenia badań dotyczących problematyki przestępczości, jej zwalczania i zapobiegania oraz kontroli;

6) gromadzenie, przetwarzanie i analizowanie w systemach informatycznych danych, w tym danych osobowych, pochodzących z prowadzonych lub nadzorowanych na podstawie ustawy postępowań oraz z udziału w postępowaniu sądowym, administracyjnym, w sprawach o wykroczenia lub innych postępowaniach przewidzianych przez ustawę, Dziennik Ustaw – 2 – Poz. 177 przekazywanie danych i wyników analiz właściwym organom, w tym organom innego państwa, jeżeli przewiduje to ustawa lub umowa międzynarodowa ratyfikowana przez Rzeczpospolitą Polską;

7) zaskarżanie do sądu niezgodnych z prawem decyzji administracyjnych oraz udział w postępowaniu sądowym w sprawach zgodności z prawem takich decyzji;

8) koordynowanie działalności w zakresie ścigania przestępstw lub przestępstw skarbowych, prowadzonej przez inne organy państwowe;

9) współdziałanie z organami państwowymi, państwowymi jednostkami organizacyjnymi i organizacjami społecznymi w zapobieganiu przestępczości i innym naruszeniom prawa;

10) współpracę z Szefem Krajowego Centrum Informacji Kryminalnych w zakresie niezbędnym do realizacji jego zadań ustawowych;

11) współpracę i udział w działaniach podejmowanych przez organizacje międzynarodowe lub ponadnarodowe oraz zespoły międzynarodowe, działające na podstawie umów międzynarodowych, w tym umów konstytuujących organizacje międzynarodowe, ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską;

12) opiniowanie projektów aktów normatywnych;

13) współpracę z organizacjami zrzeszającymi prokuratorów lub pracowników prokuratury, w tym współfinansowanie wspólnych projektów badawczych lub szkoleniowych;

14) podejmowanie innych czynności określonych w ustawach.

Bibliografia

Bryła R. (2011) BHP, Katowice: Wydawnictwo Elamed.

Dołęgowski B., Janczała S. (2008), Praktyczny poradnik dla służb bhp, Gdańsk: Ośrodek Doradztwa i Doskonalenia Kadr sp. z o.o.

Karczewski J.T., Karczewska K.W. (2012), Zarządzanie bezpieczeństwem pracy, Gdańsk: Wydawnictwo Ośrodek Doradztwa i Doskonalenia Kadr Sp. z o.o.

Rączkowski B. (2009), BHP w praktyce, Gdańsk: Wydawnictwo Ośrodek Doradztwa i Doskonalenia Kadr Sp. z o.o.

Źródła internetowe: http://isap.sejm.gov.pl/ https://www.ciop.pl/ https://www.pip.gov.pl/pl https://www.gov.pl/  https://gis.gov.pl/  https://www.napofilm.net/pl  http://stat.gov.pl/

 

Kod QR do tego wpisu

 

 

 

 

 

 

Strona
Ten link przenosi na górę strony